Татар әкиятләре

Җиһанша

Яшәгән ир белән хатын. Ир аучы булган икән. Боларның бер кызлары булган. Берзаманны аудан бер үрдәк, бер каз атып кайткан чагында, юл буендагы бер таш өстендә бер котыйчык күрә бу. Карт моны ачып караса, эчендә янә бер кечкелдек кенә котыйчык була. Карт өенә кайта да үрдәк белән казны хатынына бирә. Шул вакыт каршына кызы килә дә: «Әти, сумкаңда ни бар?» — ди. «Бер котыйчык бар, кайтканда юлда таптым»,    - ди. Кыз котыйчыкны алып ачып
караса, эчендә тагы бер кечкенә генә котыйчык бар. Кыз теге котыйчыкны ача алмагач, теше белән ача. Теше белән ачканда, тегенең тузаны кызның борынына керә. Шул тузаннан кыз көмәнле була.
Ярар, вакыты җитеп, кыз бер ир бала таба. Бу баланың исемен Җиһанша дип куялар. Үсеп җиткәч, Җиһаншаны мәдрәсәгә укырга бирәләр, бу бик яхшы укый, галим була. Иптәшләре моны мәдрәсәдә бик зур күрәләр инде.
Шулай итеп, бу үсеп җитә. Үсеп җиткәч, дөньяга чыгыйк әле дип, иптәшләр белән, сал ясап, диңгезгә чыгалар болар.
Ничәмә айлар барганнан соң бер атауга барып чыгалар да, салларын туктатып, тау башына менеп китәләр. Менсәләр, һич кеше күренми. Шулай бара торгач, килеп чыга боларга каршы ярты гәүдәле кеше: бер куллы, бер аяклы, үзе чырык чырык көлә бу. Ул да түгел, ярты кешенең икенче яртысы килеп чыга да, икесе бергә кушылалар болар. Аннан ташлар ыргытып, Җиһаншаларны куарга тотына. Шулай иткәч, бары Җиһанша гына исән-сау кала.
Хәзер Җиһанша үзе генә калды бит инде. Кич булгач, Җиһанша янә төне буе бара. Бара торгач, бер шәһәргә барып җитә. Бу шәһәргә барса, бер кәрван юлга чыгарга тора икән. Юлаучылар моны күреп алалар да: «Син нинди кеше, кая барасың?» — дип сорыйлар. Болар моны ашаталар-эчертәләр дә: «Әйдә безнең белән, тамагың тук булыр», — диләр. Җиһанша риза булып китә болар белән.
Күпмедер көн баргач, бер су буена җитәләр болар. Су буена җиткәч, атларын туарып ашап-эчәләр дә ял итәргә яталар.
Җиһанша ятып йоклый, бер тәүлек тоташ йоклый бу. Уянып китсә, кәрван киткән. Моны уята алмыйча, юлаучылар китеп барганнар икән. Җиһанша бу якта кала, суның теге ягына чыга алмыйча аптырап, теге якка карап кычкыра бу: «Суны ничек чыгыйм икән?» - дип. Шул вакыт бер тавыш: «Моны чыга алмассың, бу суны шимбә көн генә чыгып була», — ди. Бу хәзер шимбә көнне көтә башлый.
Шимбә көн килен җитсә, су беткән. Су беткәч, чыгып китә дә барын керә шәһәргә. Шәһәргә барып керсә, бер кеше таяк башына бияләй киерткән дә кычкыра: «Әй, — ди, — өч кич кыз белән кунарга, бер көн хезмәт итәргә кем риза?» — ди. Җиһанша шуның янына бара да яллана моңарга.
—    Исемең ни атлы? — ди теге кеше.
—    Җиһанша, — ди.
Бу моны үзенең өенә алып китә дә колларына әйтә: « Моны ашатыгыз-эчертегез», — ди.
Өч көннән соң бай килә моның янына: «Бер ат җик, көрәк ал, пычак ал, торупшалар сал», — ди.
Ярар, бөтен кирәк-ярак әйберләрен алалар да китәләр болар икәү. Бара-бара бер тау башына барып җитәләр. Барын җиткәч: «Бер атны суй», - ди. Җиһанша бер атны суя, эчен әрчи, чисталый. Аннан бай әйтә моңа: «Менә шул ат тиресе эченә кереп ят, көрәгеңне дә, пычагыңны да, торупшаны да ал, — ди. Шуннан мин тирене тегәрмен, ди. Кошлар сине тау башына күтәрен алын менәрләр. Тау башына менгәч, кошлар тирене чукый башларлар, ә син пычак белән тирене ярып чыгарсың. Аннары аяк астыңдагы гәүһәр якут ташларны монда көрән төшерерсең. Төшәр юлны мин сиңа өйрәтермен. Бу байлыкны икебезгә бүләрбез», — ди.
Ярар, ат тиресе эченә кереп ята бу. Хуҗа тирене тегеп куя да үзе бер кырыйга китеп каран тора.

Тулы килеш: Җиһанша

Алтын балык

Борын заманда була ир белән хатын. Болар балык тотып кайталар да үзләре ашыйлар, ә калган балыкны патшага илтеп бирәләр.
Көннәрдән бер көнне бу балыкчыга алтын балык эләгә. Бу балыкка «Моны ашаган кеше батыр ир бала таба» дип язылган була. Балыкчы хатынына ашарга куша, ә хатын патшадан куркып ашамый, патша хатынына илтеп бирергә куша. Ире балыкны патшага илтеп бирә. Патша балыкны алып кала да пешекчегә пешерергә куша. Пешекче балыкны тазарткан чагында балыкның кырган тәңкәләрен мәче ашый. Пешергәч: «Бер мәҗлестә дә мин ризыкны пешергәч кабып карамыйча мәҗлескә чыгармыйм», — дип, пешекче тәмен кабып карый да патша хатынына кертеп бирә. Шул көннән алып мәче дә, кухаркада, патша хатыны да авырлы булалар.

татар халык ђкияте Алтын балык

Алтын балык

Көннәрдән бер көнне мәче балалый, кухарка да, патша хатыны да бала таба. Боларның өчесенең дә бик матур ир балалары була.
Хәзер болар исем кушу мәҗлесе җыялар. Патша улына Царевич исеме кушалар, кухарка баласына Кухаркович, мәчедән туган балага Кушкаевич исеме. Өчесе дә бик тиз үсеп, җиде-сигез яшьлек вакытларында батыр егет булалар. Уйнаганда үз яшьләрендәге балаларга кагылсалар да ега торган булалар. Шуңа шәһәр халкы бу балалар өстеннән патшага җалоба белән килә. Хәзер патша бу балаларның өчесен дә шәһәрдән чыгарып җибәрергә куша. Чыгарып җибәргәнче болар үзләренә ун потлы шар, ун потлы чукмар ясарга кушалар. Аннан шул шар белән чукмарны алып юлга чыгып китәләр. Бара бара зур гына урманга барып керәләр. Урманда йөри торгач, бер йортка җитәләр. Йортның утарында унбиш баш үгез дә була. Урнашкач, болар ауга чыгарга булалар, өйдә Царевичны калдыралар. Ул бер үгезне суеп, казанга сала да аш пешерә. Ит пешкәч кенә, үзе бер карыш, сакалы биш карыш карт килеп керә. Бу карт килеп керүгә ашарга сорый. Итне салып бирүгә, бөтенләй ашап бетерә. Ит беткәч, Царевичны якасыннан борып алып, чәченнән өй стенасындагы ярыкка кыстырып куя. Карт чыгып киткәч, Царевич кесәсендәге пычагы белән чәчен кисеп үзен коткара да, тагын бер үгезне суеп, иптәшләре кайтырга яңадан ит пeшерә башлый. Ит пешеп җитми, тегеләр кайтып җитәләр. Царевич өйдә ни булганын боларга әйтми, яшерә әле. Ит пешкәч, бергәләп утырып ашыйлар да йокларга яталар.
Икенче көнне иртән Кухаркович өйдә кала. Ул да бер үгезне суеп, аш пешергәч кенә, тагын үзе бер карыш, сакалы биш карыш карт килеп керә дә тагын ит сорый башлый. Моның да пешергән итен ашап бетергәч, Кухарковичны асып куя. Тегеләр кайтып керсәләр, ни күзләре белән күрсеннәр: Кухарконич үлгән. Царевич аның ничек үлгән икәнен белсә дә, Кушкаевичка әйтми.
Өченче көнне өйдә Кушкаевич кала. Царевич үзе генә чыгып китә. Бу тагын үгез суеп, ит пешерә. Ит пешкәч кенә, үзе бер карыш, сакалы биш карыш карт килеп керә дә ит сорый. Кушкаевич: «Ит үзебезгә дә җитми», — дип, итне бирми. Шуннан соң карт моңарга ташланмакчы була. Бу якасыннан борып ала да тегене, үсеп утырган бер агачка чәченнән бәйлән асын куя.
Бераздан соң Царевич кайта да ашарга утыралар болар. Хәзер Кушкаевич әйтә: «Бернәрсә бар әле монда, хәзер мин сезгә күрсәтәм», — дип чыксалар, карт агачны сөйрәп алып киткән. Агач өстерәлеп барган эздән барсалар, җир астына төшеп киткән. Анда төшәргә Царевичка әйтәләр, ә ул төшәргә курка да, Кушкаевич төшеп китә. Җир астында йөри торгач, бер көмеш йорт күрә. Йортка керерлек түгел, капкалар бикле. Бу койма өстеннән сикереп тошә дә йортка керә. Йортка керсә, яшь кенә бер кыз утыра.
Кыз:
—    Сез адәми заттанмы? — ди.
—    Адәми заттан, — ди егет.
—    Алайса, син хәзер үк чыгып кит, минем ирем дию пәрие, кайтып керсә, ул сине ашар, — ди.
—    Мин ашатырга килмәдем, сине коткарырга килдем, — ди.
Алайса, аның уйный торган шары бар, син шуны күтәреп кара, — ди кыз.
Егет күтәреп караса да, дию пәрие чаклы ыргыта алмый.
—    Синең көчең аңа җитә алмас әле, — ди кыз, — бераз сугышканнан соң, ул сиңа сыра эчәргә әйтер. Безнең ике мичкә сыра бар: берсе көч кертә, икенчесе көч бетерә торган. Син сиздерми генә аларның урыннарын алмаштыр, — ди.
Озак та тормый, дию пәрие кайтып керә. Кыз егетне яшереп тора. Дию пәрие, кайтып керү белән:
—    Адәм исе килә, — ди.
—    Син адәм ашап кайтасың да, шуның исе килә торгандыр, — дисә дә, дию пәрие өйдә кеше барын сизә.
Кыз әйтә:
—    Минем туганым килгән иде, ашамасаң, күрсәтәм, — ди.
- Күрсәт, күрсәт, өч көнгә чаклы кунак итәм, өч көннән соң барыбер ашыйм, - ди.
Егет чыга, исәнләшә. Ашыйлар-эчәләр болар. Хәзер дию пәрие, алыштанмы, бирештәнме дип, һоҗүм итә башлый инде. Егет курыкмый: «Алыштан да, бирештән дә булыр», — ди.
Бервакыт көрмәкләшә башлыйлар, шул кызу белән тышка чыгып китәләр. Тышка чыккач, дию пәрие егетнең башына суга, егет тез тиңентен җиргә керә. Дию пәрие дә, егет тә алҗый. Дию пәрие: «Әйдә әзрәк ял итеп, әнә шул мичкәдән сыра эч», — дип, сыра эчәргә куша, үзе дә эчә башлый. Егет көч кертә торган сыраны эчә, ә дию — көч бетерә торганын. Егет, яңадан гайрәтләнеп, дию пәриенең башын кисеп, әрдәнә итеп өеп куя.
Икәү генә калгач, яхшы иттереп ашыйлар эчәләр, кыз моны кунак итә. Шуннан соң кыз егеткә исемле кулъяулыгын бирә. Егет бер атнадан соң юлга чыгып китә. Чыгып китә дә, йөри торгач, алтын йортка барып керә. Барып кергән йортның капкасы бикле була, ә коймалар бик биек. Шулай да егет, ничек итсә итә, коймага менеп карый. Караса, яшь кенә кыз утыра.

Тулы килеш: Алтын балык

Язмыштан узмыш юк

Бер патшаның бер кызы булган. Ул кызын бик кадерләп кенә үстергән, ди. Нинди генә патша улларыннан яучы килсә дә, тиңсенмичә бирмәгән, ди, кызын.
Ярар, берзаманны патша сәйранга йөрергә чыга. Йөри торгач, барып җитә бер карт янына. Бу карт язу яза да суга сала, язу яза да суга агыза, ди.
- Бу нинди язу? - ди патша.
- Менә кем кызы кемгә кияүгә чыгуын язам мин, - ди теге кеше.
- Алай булгач әйт әле, минем кызым кемгә чыгар икән, нинди патша улы алыр икән, - ди патша.
Карт язу язып, суга ыргыта да аннан әйтә:
- Синең кызың үзегезнең хезмәтчегезгә чыгар, - ди.
- И бабай, берәр яхшырак кешегә дип яз инде, - ди патша.
- Язмыштан узмыш юк шул, балам, - ди карт.
Ярар, патша бик күңелсезләнеп өенә кайта да үзенең баш вәзире белән киңәш итә: "Менә бер карт шулай-шулай дип әйтте", - ди. Вәзир әйтә: "Ә син ул хезмәтчене бер йөк мал белән кояш чыгышы ягына сәүдәгә җибәр, анда барган кеше исән кайтмый. Сиңа бит бер йөк мал берни түгел", - ди.
Ярар, патша теге хезмәтчене бер йөк мал белән сәүдәгә чыгарып җибәрә. Малны алып, хезмәтче китә. Бара торгач, бер кечкенә генә йортка барып җитә бу. Барып керсә, бер әби генә утыра.
- Улым, кая барасың болай? - ди.
- Кояш чыгышына сәүдә итәргә барам, - ди.
- Ул кояш бик үкереп чыгар, - ди карчык, - анда адәм баласы чыдамас, - ди. - Син анда малыңны алып барсаң, бернәрсәң дә калмас. Син малыңны миңа калдырып кит, мин аны арттырып куярмың, - ди. - Үзең кояш чыкканчы барып кара. Ул бик каты көйдереп чыгар, син ничек тә чыда, - ди.
Хезмәтче бөтен малын карчыкка калдырып, үзе китә кояш чыгуын карарга. Барып җитә. Кояш чыгар вакыт җиткәч, бик каты җил чыга, һич басып торып булмый. Кояш нурлары тарала башлагач, җил басылып, көн матурланып китә. Шул вакыт егетнең йөзе дә үзгәрә, матурлана.
Шуннан ул әби янына кайта. Әби аның кайтышына малын сатып, акчасын арттырып куйган була. Хезмәтче, әбигә рәхмәтләр әйтеп, өенә кайтып китә.
Кайтып җиткәч, патша сарае каршында уңайлы җиргә туктап, тирмә кора да атын ашарга җибәрә. Патша моның рөхсәтеннән башка өй каршына кемдер килеп урнашканын күрә. Шуннан патша бер вәзирен җибәрә дә: "Бар әле, кем ул анда минем рөхсәтемнән башка тирмә корган, белеп кил", - ди.
Вәзир барып белеп килә дә әйтә: "Карап туйгысыз чибәр егет ул, малы да бик күп икән", - ди.
Шуннан патша яңадан вәзирен җибәрә: "Барыгыз әле, сорап килегез, ул минем кызымны кияүгә алмас микән?" - ди.
Егет: "Ярар, алырмын", - ди.
Шуннан соң патша егетне чакырып, кем икәнлеген сорый. Хезмәтче әйтә: "Мин сезнең хезмәтчегез. Кызыгызны бирәсегез килмичә, сез мине үтертергә дип кояш чыгышына җибәрдегез, ә мин баеп, исән-сау кайттым. Язмыштан узмыш юк, кызыгызны барыбер миңа бирдегез", - ди.

татар халык әкиятләре

Татар халык әкияте.

Солтан патша

Була бер шәһәрдә бер бай. Аның була карчыгы белән бер улы. Боларның уллары ауга йөри башлый. Ауга йөреп, төрле кошлар алып кайтып, шуларны пешереп ашап яшиләр болар.
Көннәрдән бер көнне моның анасы сырхаулап үлеп китә.
Хәзер атасы әйтә улына:
— Улым, мин сине өйләндерим, — дир.
Малай әйтә атасына:
— Мин яшь әле, әти, син үзең өйлән, — дир.

татар халык әкиятләре

Ярар, атасы өйләнә моның, бер байнын яшь кенә кызын ала, үзенең улы белән бер яшьлек була бу кыз.
Өйләнгәч, атасы озак тора алмый, үлеп китә. Атасы үлгәч тә бу һаман ауга йөри, хатынга әни дип карый.
Шулай беркөнне аудан кайткач, анасы сүз куша моңа:
— Әй бала, — дир, — атаң мине никахлап алса да, без аның белән тормадык, әйдә без бергә кушылыйк инде, — дир.
Малай әйтә:
— Син миңа әни. Бу сүзне әйткәнче башымны кисеп ташласаң да, бер сүз әйтмәс идем, — дир.
Ярар, егет яңадан ауга чыгып китә. Аның артыннан хатын алтын-көмеш төйни дә сихерче карчыкка бара. Карчык сорый моңардан:
— Ник килдең, кызым? — дир.
— Әй әби, — дир, — белмисең хәлемне. Фәлән байның малына кызыгып, атам мине кияүгә бирде. Хәзер ул үзе үлеп китте. Ул үлгәч, мин аның малаена сүз каттым, әйдә синең белән никахлашыйк, дип, шул сүзне бала кабул итмичә, ауга чыгып китте. Мин шул хакта килдем. Ул баланың йә башын югалтырга, йә миңа никахлатырга әмәл таба алмассыңмы? — дир.
Карчык әйтә:
— Аның башын югалтырга була, без аны моннан илле чакрым урманга җибәрербез, шунда аның башы бетәр. Син хәзер кайт та башыңны авыруга сал. Ул кайткач, аңарга фәлән урмандагы күлдән фәлән үләнне алып кайтып, шуны кайнатып, суын миңа эчертсәң, мин терелер ием, дип әйт. Ул аннан кайта алмас, — дир.
Кич белән малай аудан кайткач, хатын әйтә:
Тулы килеш: Солтан патша

Зирәк карт

Зирәк карт

Элек заманда буладыр бер патша. Ул җитмеш яшькә җиткән кешеләрне барыбер эшкә ярамыйлар дип үтертә торган була.
Бер егетнең була җитмеш яшькә җиткән атасы. Бу егет, атасын үтертәсе килмичә, аны байтак вакытлар яшереп асрый.
Егет, урамнан йөреп кайткан саен, атасы янына керә икән. Атасы моннан сорый:
- Нихәл, улым, дөньяда ниләр бар? - дир.
Егет күргәнен-ишеткәнен барын да сөйләп бирә икән.
Шулай беркөнне егет кайта да әтисе янына керә.
- Нәрсәләр күрдең, улым, ниләр ишеттең? - дир әтисе.

Зирђк карт тыћлау


- Әти, - дир егет, - патша үзенең вәзирләре белән су буена төшкән, дир.Су төбендә яп-якты ялтырап торган кәүһәр күренә икән. Шуны су төбенә төшеп эздидәр, дир, бернәрсә юк, меңгәч карыйлар, тагын су төбендә ялт итеп тора, дир. Шуңарга бик аптыраганнар. Патшаның вәзирләре дә моның хикмәтен белми икән, - дир.
Карт әйте:
- Әй, улым, анда су буенда берәр агач бармы? - дир.
- Нәкъ шул агач тирәсендә эзлиләр инде, - дир егет.
- Ул агач башында кош оясы бармы? - дир карт.
- Бар.
- Алайса, ул гәүһәр су төбендә түгел, кош оясында булырга кирәк. Суга шуның шәүләсе төшкән булыр, - дир карт.
Иртәгесен торып, патша кешеләре яңадан барып карыйлар. Күрәләр, гәүһәр су төбендә ялтырап ята, суга чумалар - тагын юк. Таба алмыйча тагын кайтып китәләр. Болар таба алмагач, егет патша янына бара да әйтә: "Падишаһым-солтаным, бер сүз сөйләр идем мин сиңа. Бу гәүһәр су төбендә түгелдер, су буенда агач бар, агач башында оя бар, шул ояда булырга кирәк. Шуны менеп карыйк әле", - дир.
Ярый, патшаның менүчеләре күп була, тиз генә агач башына менеп китәләр дә каз йомыркасы кадәр гәүһәрне алып та төшәләр. Патшаның исе китә моңа. Шуннан вәзирләрен бик орыша бу: " Үзегез барыгыз дә укыган кешеләр, шул авыл малае кадәр дә акылыгыз юк" - дир.
Патша егеттән сорый:
- Моны сиңа кем өйрәтте? - дир.
- Үзем белдем, - дир егет.
Шуннан вәзирләрнең бу егеткә бик ачулары килә. Егет болардан өстен булып чыкты бит инде. Хәзер вәзирләр, егет өстеннән патшага әләкләп, аны ничек булса да үтертмәкче  булалар. Патшага барып әйтәләр болар:
- Ул, - диләр, - миңа нәрсә күрсәтсәләр дә, беләм дип әйтә. Без аңа ике айгыр күрсәтик, икесе дә бертөсле булсын, авызын да ачып карамасын, янына да бармасын, кайсы карт, кайсы яшь икәнлеген читтән торып кына белсен, - диләр.
- Ярый, - дир патша. Егетне чакыртып ала да әйтә:- Иртәгә килерсең, без сиңа шундый-шундый ике айгыр күрсәтербез, син шуларның кайсы карт, кайсы яшь икәнлеген белерсең, - дир.
Егет, бик кайгырып:
- Ярар, - дип кайтып китә. Кайткач, атасы янына керә.
- Улым, нихәл? - дир атасы.
- Әти, - дир, - гәүһәр син әйткәнчә кош оясында булды. Тик патша миңа бүген тагын шундый-шундый мәсьәлә бирде әле, - дир.
- Әй улым, - дир атасы, - аның өчен хәсрәтләнмә, ул берни түгел, - дир. - Иртәгә барырсың, ике айгыр китерерләр. Аның картын-яшен шуннан белерсең: яшь айгыр ерактан ук тәзгып, уйнаклап килер, карт айгыр башын борып яшь айгырга юл биреп китәр, - дир.
Ярар, егет иртә торып барды. Вәзирләре белән патша да килде. Килде дә ике айгыр китертте, икесе дә бертөсле, икесе дә бертигез.
- Моның кайсы карт, кайсы яшь? - диләр.
Ике айгыр ике яктан кара-каршы киләләр. Яшь айгыр әллә каян тузгып килә, карт айгыр башын иеп кенә уза.
Егет әйтә:
- Менә бусы карт айгыр, бусы яшь айгыр, - дир.
Бу егет моны да белде бит инде. Икенче көнгә тагын моңарга йомыш хәстәрлиләр. Багана кебек берәр саҗинлы ике агач. Икесе дә шоп-шома итеп юнылган.
- Шушы агачларның кайсы башы оч, кайсы башы төп була, шуны бел, - диләр.
Егет бик хәсрәтләнеп кенә кайтып китә. Кайткач, тагын әтисе янына керә инде.
- Улым, - дир карт, - бүген ниләр күрдең?
- Айгырны белдем, әти, син әйткәнчә булды, - дир. - Миңа тагын чишәргә бер мәсьәлә биреп җибәрделәр. Бертигез юнган ике агач, тышыннан бернәрсә дә беленми, шуның кайсы башы оч, кайсы башы төп икәнен белергә, - дир.
- Әй улым, - дир - атасы, аның өчен кайгырма син, ул агачны суга салырга куш, - дир. Суга салгач, оч башы өскә калкыбрак, төп башы төпкә батыбрак торыр, - дир.
Ярар, иртәгесен егет торып китте. Барып керде. Кергәч, моңарга шоп-шома итеп ике агач юнып куйганнар.
- Менә сиңа ике агач, юнып та карама, күтәрмә дә, кайсы башы оч, кайсы башы төп икәнен бел, - диләр.
- Суга салып карагыз әле, - дир егет.
Суга салсалар, агачның бер башы бата, икенче башы өскә калка.
Егет әйтә:
- Менә бу башы очы, бусы төп була инде, - дир.
Тагын белде бит бу, алай да булмады. Патша, бик гаҗәпләнеп, егеттән сорый:
- Моны сиңа кем өйрәтте? - дир.
Егет әйтә:
-Үзем белдем, - дир.
- Юк, син әле моны белерлек түгел, яхшылык белән әйтмәсәң, мин сине астыртам, - дир.
Шулай дигәч, егет әйтмичә булдыра алмый инде.
- Минем җитмеш яшьлек әтием бар, мин аны үтертмичә яшереп асрыйм, миңа шул акыл бирә, - дир.
Шуннан соң патша әйтә:
- Яхшы, дөньяда картлар да кирәк икән, картлардан башка дөнья бармый икән. Моннан соң картларга тимәскә кирәк, - дир.

татар халык әкиятләре

Татар халык әкияте. Зирәк карт